ခံစားခြင့္ႏွင့္ အခ်ိန္

တစ္ခါက.. ေတာဘုရင္ျခေသၤ့မင္းႀကီးတစ္ေကာင္ရွိပါသတဲ့..။ သူ႕မွာ အလြန္ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရၿပီး တာ၀န္ေက်တဲ့ လူယံုေတာ္တစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ သူကေတာ့ ရွဥ့္တစ္ေကာင္ပဲျဖစ္တယ္။
ရွဥ့္ကေလးဟာ ျခေသၤ့မင္းႀကီးခိုင္းသမွ်ကို မညဥ္းမညဴေဆာင္ရြက္ေပးေလ့ရွိတယ္။

အဲဒီလို ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေနရာမွာလည္း.. ျမန္ျမန္ၿပီးတဲ့အျပင္ အမွားအယြင္းမရွိသေလာက္လည္း နည္းပါးတာေၾကာင့္ ျခေသၤ့မင္းႀကီးက အင္မတန္မွပဲသေဘာက်တယ္..။ ဒါေၾကာင့္လည္းျခေသၤ့မင္းႀကီးက ရွဥ့္ကေလးကို ဆင့္ေခၚလိုက္ၿပီး ဒီလိုေျပာတယ္..

"မင္းဟာ အင္မတန္ေတာ္တဲ့ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါကိုယ္ေတာ္အင္မတန္ သေဘာေတာ္က်သကြဲ႕..။ ဒါေၾကာင့္လည္း.. ေမာင္မင္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လို႕ အၿငိမ္းစားယူတဲ့အခါမွာေတာ့.. လွည္းတစ္စီးတိုက္ရွိတဲ့ မက္မြန္သီးေတြကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳေပးမယ္လို႕ ငါကိုယ္ေတာ္ ကတိထားပါတယ္"
လို႕ေျပာခဲ့တယ္။

ရွဥ့္ကေလးဟာ အရမ္းအံ့ၾသ၀မ္းသာသြားခဲ့ရတယ္..။ မက္မြန္သီးေစ့ဆိုတာက အျခားသာမန္ရွဥ့္တစ္ေကာင္အတြက္ တစ္သက္လံုးေနလို႕မွ တစ္လံုးတစ္ေလ ရဖို႕ေတာင္ ခက္ခဲမွာျဖစ္ေပမယ့္ သူဟာ လွည္းတစ္စီးတိုက္ႀကီးမ်ားေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္အေရးကို ေတြးၿပီး ျပံဳးေပ်ာ္လာခဲ့တယ္..။

ျခေသၤ့ဘုရင္ႀကီးဆီမွာ စစဦး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ကေတာ့ အျခားေသာ ရွဥ့္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀ကို သူအားက်မိခဲ့တယ္။ သူလည္းပဲ အျခားေသာ ရွဥ့္ေတြလို အပင္ေတြေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႕ ေဆာ့ကစား ေပ်ာ္ျမဴးခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ျခေသၤ့ဘုရင္ႀကီးေဘးနားက ထီးဟန္နန္းဟန္ပါပါနဲ႕ ေနရတဲ့ဘ၀ကိုလည္း ဂုဏ္သေရရွိတယ္လို႕သူထင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သာမန္ရွဥ့္တစ္ေကာင္ထက္ ပိုၿပီးထူးျခားတဲ့ ဘုရင့္အပါးေတာ္ျမဲအျဖစ္ကိုပဲ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။

ခုေတာ့ ဂုဏ္ရွိတဲ့ ရာထူးကေန အနားယူတဲ့အခါမွာလည္း.. အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ဆုလာဘ္ကို သူရဦးမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွဥ့္ကေလးဟာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။

"တျခားရွဥ့္ေတြက..ငါ့ကို မနာလိုျဖစ္တဲ့အထိ ငါခ်မ္းသာေတာ့မယ္"
လို႕ သူေတြးေနခဲ့ျပန္တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုန္လြန္ခဲ့တယ္။ ရွဥ့္ကေလးဟာလည္း အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာခဲ့တဲ့အတြက္ ျခေသၤ့ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အမႈေတာ္ကို အရင္ကေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့သူဟာ အၿငိမ္းစားယူဖို႕အတြက္ ျခေသၤ့မင္းကို ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တယ္။ ျခေသၤ့မင္းႀကီးကလည္း သူ႕ရဲ႕ အပါးေတာ္ျမဲရွဥ့္ကို ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲျပဳလုပ္ၿပီးဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္။ သူ႕ကတိစကားအတိုင္း မက္မြန္သီးကို လွည္းတစ္စီးတိုက္စာေပးခဲ့ျပန္တယ္။

ရွဥ့္ကေလးဟာ..သူအႏွစ္ႏွစ္အလလ အိပ္မက္မက္ခဲ့တဲ့ ဆုလာဒ္ ျဖစ္တဲ့မက္မြန္သီးေတြကို ၀မ္းသာအားရေပြ႕ဖက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္..တစ္စံုတစ္ခုကို သူသတိထားမိတဲ့အခါမွာေတာ့ သူဟာ၀မ္းနည္းျခင္းနဲ႕အတူမ်က္ရည္၀ဲလာျပန္တယ္.... ခုခ်ိန္မွာ မက္မြန္သီးေတြကို စားဖို႕..သူ႕မွာ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္တဲ့အျဖစ္ကို သူသတိရသြားလို႕ပဲျဖစ္တယ္။

ဒီပံုျပင္ေလးက က်ေနာ္တို႕ကို ေျပာျပထားတာေတြရွိတယ္...။ က်ေနာ္တို႕ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုကို စြဲစြဲျမဲျမဲႀကိဳးစားတတ္ၾကတယ္..။ အဲဒီအျပင္.. အလုပ္တစ္ခုကိုလည္းစြဲျမဲစြာ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ရည္မွန္းခ်က္ထားလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ မွန္ကန္တယ္လို႕လည္း ေယ်ဘုယ်အားျဖင့္ သံုးသပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုမွန္ကန္ေနေပမယ့္လည္း..ျခြင္းခ်က္တစ္ခုလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ေျမာက္ခ်ိန္မွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႕ အေျခအေနကို ထည့္သြင္းသံုးသပ္သင့္တာပဲျဖစ္တယ္။

တခ်ိဳ႕ေသာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုသူမ်ားဟာလည္း ရွဥ့္ကေလးမက္မြန္သီးကို ေမွ်ာ္လင့္သလိုမ်ိဳး.. ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္းကိုေမွ်ာ္လင့္ေလ့ရွိၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ အျခားသူေတြရဲ႕ အခါအားေလ်ာ္စြာ အနားယူျခင္းမ်ိဳးကိုေတာင္မွ် ျပဳလုပ္ေလ့မရွိၾကဘဲ အရာရာကို ခ်ိဳးျခံေခၽြတာစြာ ေနထိုင္တတ္ၾကေသးတယ္..။

အဲဒီလိုေနထိုင္ျခင္းဟာ ေရာင့္ရဲျခင္းရႈေဒါင့္ဘက္က ရႈျမင္တဲ့အခါ မွန္ကန္ေပမယ့္ အစားထိုးလို႕မရတဲ့အခ်ိန္ကာလေၾကာင့္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့.. ကိုယ့္ရဲ႕ရွာေဖြ စုေဆာင္းျခင္းေတြဟာ.. ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ဆိုတယ္။ ရွဥ့္ကေလးရဲ႕သြားေတြဟာ အခ်ိန္ကာလရဲ႕တိုက္စားမႈေအာက္မွာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့အခါ သူမက္ေမာတဲ့ မက္မြန္သီးရဲ႕ အရသာကို ခံစားခြင့္မရွိေတာ့သလို.. စုေဆာင္းျခင္းေၾကာင့္ရရွိလာတဲ့ ၾကြယ္၀မႈေတြဟာလည္း အိုမင္းျခင္းနဲ႕ ကပ္လ်က္ပါလာတဲ့ က်န္းမာျခင္းအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ.. အခ်ဥ္းႏွီးျဖစ္တတ္တယ္လို႕ ဆိုလိုရင္းျဖစ္တယ္။

Succeed has time limits. ဆိုတဲ့စကားလို. ေအာင္ျမင္မႈမွာလည္း အခ်ိန္အကန္႕အသတ္ေတာ့ ရွိေနတတ္ေသးတယ္။

သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ပန္း၀င္ႏိုင္ၾကပါေစ။

Credit; ကိုေဇာ္ေဇာ္

#DoyenOo